Authentiek afscheid nemen

Die vrijdagmorgen stond de wereld even stil. Ze werd gevonden in haar bed. In de nacht kwam de dood als een ongenode gast. Familie en vrienden verbijsterd achterlatend. Veel te vroeg en onverwacht. Niemand had het aan zien komen. Voor een uitvaart was niets geregeld of vastgelegd. Haar wensen waren onbekend.

Haar kinderen besloten dat ze thuis zou blijven, we wasten en verzorgden haar samen. Ze werd opgebaard in de huiskamer, bij het raam. Het licht op haar gezicht. Familie en vrienden liepen in en uit. Er werd koffie gezet, voor de plantjes gezorgd, de was werd gevouwen en de keuken gepoetst.

Er werd bij haar baar gezeten en met haar gepraat alsof ze ieder moment haar ogen zou kunnen openen. Zij was nog steeds zo aanwezig. Haar huis ademende haar geest. Toen ik met de kinderen over de dag van de uitvaart sprak leek het ons allemaal niet meer dan logisch dat ook de samenkomst thuis, in haar huiskamer, gehouden zou worden.

En zo geschiedde, er kwamen een dertigtal naaste familieleden en vrienden met losse bloemen en kaartjes met persoonlijke woorden. Ze werden ontvangen alsof het een feestje betrof. Met een lach en een traan werden woorden gesproken en herinneringen gedeeld. Haar kleinkinderen maakten muziek. Uiteindelijk werd haar kist gesloten. De bloemen werden bij haar gelegd en in de stromende regen werd voor de deur een haag gevormd. De kinderen en kleinkinderen begeleidden haar naar de klaarstaande rouwauto. Het was koud, nat en guur maar warm in onze harten. Zo afscheid nemen, in alle eigenheid is authentiek afscheid nemen. Het doet recht aan het geleefde leven van die ene mens. Dan krijgt afscheid nemen betekenis en opent zo de weg naar een nieuw begin.

Nicole Duivenvoorde
Uitvaartbegeleidster die rouw vangt in woorden