Kassa
Wenkbrauwen die de lucht in schieten, fronsen die niet dieper kunnen, blikken van medelijden en soms zelfs walging. Het zijn geen uitzonderlijke reacties die ik heb gehad in de afgelopen dertien jaar als ik het simpele zinnetje 'Ik woon in Vlissingen' zeg. Zeker in de omgeving waar ik opgroeide vond men het on-be-grij-pe-lijk dat ik naar Zeeland vertrok, en dan óók nog naar Vlissingen.
Nou, ik mis de Brabantse gezelligheid lang niet zo erg als dat ik dagelijks geniet van de zeelucht en afwezigheid van carnaval. Ik zie een paar keer per week de zee, heb een heerlijk (en betaalbaar!) huis, kan shoppen naast de deur of in het gezellige Middelburg (want van die strijd heb je als import-Zeeuw geen last) en buiten de vakanties heb je alle ruimte van de wereld.
"De boulevard zou een stuk mooier zijn als er blije mensen overheen lopen"
Maar deze week schaamde ik mij voor het eerst wél om Vlissinger te zijn. Ik heb het natuurlijk over de aflevering van tv-programma 'Kassa'. Dat er in Vlissingen relatief veel armoede is, was natuurlijk ook voor mij geen nieuws. Niet voor niets krijg ik al dertien jaar blikken vol medelijden. Want tussen arme mensen gaan zitten, dat is toch wel het ergste wat je jezelf aan kunt doen. Ga toch alsjeblieft je gezonde, fitte jaren gebruiken om je drie slagen de rondte in te werken, zodat je in élk geval beter kunt gaan wonen! Maar dat mensen die net, of net niet, de eindjes aan elkaar kunnen knopen geen hulp kunnen krijgen van ‘onze' gemeente, is echt om je plaatsvervangend de ogen voor uit de kop te schamen.
Het programma zou burgers opzetten tegen de gemeente, aldus, natuurlijk, de gemeente. Klopt, ik ben er één van. Ik geniet enorm van de opgeknapte boulevards en het winkelcentrum, maar het zou nog een stuk mooier worden als er blije mensen overheen liepen.