“Met geven en nemen, kom je ver”

Samen de liefde vieren. Je belooft elkaar trouw in voor- en tegenspoed. Een zin die voorbijkomt tijdens de gemiddelde trouwceremonie. Maar wat is het geheim achter een (lang) gelukkig huwelijk? Zes echtparen blikken terug op hun trouwdag en vertellen over de liefde voor elkaar in de jaren daarna. Hier het verhaal van Corrie & Adri.

Corrie (88): “Ik was 24, Adri 27. Ons trouwfeest op 8 januari 1959 was lekker ouderwets: meer dan honderd gasten, spelletjes, broodjes, alles erop en eraan. En ik droeg een hele mooie, dure jurk.” Adri (91): “Wat ik dacht toen ik Corrie voor het eerst zag? Poeh, dat weet ik niet meer hoor...” Corrie: “Adri werkte als bakker in Kamperland, waar ik woonde. Samen met de man van een vriendin van mij liep hij over de kaai, en wij liepen daar ook. We kwamen elkaar tegen en later nog eens en... Ja, hoe ging dat vroeger? Er was toen niet zo veel te doen in het dorp, dus onze eerste ‘dates’ waren niet heel bijzonder. We hadden het gewoon leuk samen en alles ging vanzelf. Ondertussen zijn we al 65 jaar getrouwd, dus we hebben toch iets goed gedaan.” Adri: “Het geheim achter een gelukkig huwelijk? Het is geven en nemen. Dat wordt weleens vergeten tegenwoordig, maar geloof ons: daarmee kom je heel ver.” Corrie: “Gewoon doen, dan is het niet moeilijk. En er moet sprake zijn van échte liefde natuurlijk, want dan ga je niet meteen uit elkaar als er een keer iets niet helemaal goed gaat. Tussen ons is het altijd echte liefde geweest, en nog steeds.” 
Adri: “Wij hebben geen kinderen samen en dat is voor mij altijd een groot gemis geweest. Gelukkig kreeg onze buurvrouw een dochter en met haar hebben we altijd een mooie band gehad. We gingen met haar fietsen en naar het strand. Omdat we zelf geen kinderen hadden, waren we heel blij met haar. En nog, want ze bezoekt ons regelmatig.”
Corrie: “We hebben op drie verschillende adressen in Goes gewoond en altijd met veel plezier. Adri: “Ik heb 25 jaar in de bakkerij gewerkt, tot ik het beu was. Daarna ben ik aan de slag gegaan als vrachtwagenchauffeur en dat vond ik ontzettend leuk om te doen.” Corrie: “Als vrouw werkte je niet in die tijd, maar ik heb me nooit verveeld. Ik werkte als vrijwilliger, deed het huishouden, zat bij de vrouwenclub en zong in een oratorium. De week was zó om. Toen Adri op zijn 59e met pensioen ging, zijn we veel samen gaan doen: fietsen, op vakantie in Nederland, van alles...”
Corrie: “Sinds een jaar wonen we in een verzorgingshuis. Ik brak mijn heup en Adri verloor zijn been door een aneurysma, dus zelfstandig wonen gaat niet meer. Gelukkig hebben we het hier goed en kunnen we samen blijven. Dat is het belangrijkste.”

Tekst Gertie De Boey