De minnares

Ze zat achter in de zaal. De grijze dame met het opgestoken haar. Verzorgd. Haar kleding en make-up lieten er geen twijfel over bestaan. Zij was een dame. Ze had van hem gehouden. Met heel haar hart. Ze had genoegen genomen met de rol van minnares.

Zijn vrouw en dochters wisten er van. Niet meteen natuurlijk. Maar de laatste jaren wel. En toen hij ziek werd, bezocht ze hem, eerst in het ziekenhuis en later thuis. Zijn vrouw en dochters vonden dat moeilijk. Maar ook zij hielden van de man van wie ze vandaag alle vier afscheid namen. Zijn vrouw, de dochters en de minnares.

Moedig liep ze naar voren voor een laatste afscheidsgroet. Voor zijn kist bleef ze staan. Achter haar stonden zijn dochters op. Zij aan zij stonden ze daar. Drie vrouwen. Ze hielden haar vast zoals hun vader gedaan zou hebben. Hun handen op haar schouders. Warm.

Zijn vrouw keek naar hen, met een glimlach op haar lippen. Ze knikte. Het was goed zo. Ondanks alles verbonden door liefde. Dan mag alles er zijn. Ook dat wat pijn doet.

Nicole Duivenvoorde
Uitvaartbegeleidster die rouw vangt in woorden