Stille Laureaten

Onder een vredig avondzonnetje gingen mijn zoon en ik een rondje fietsen door Middelburg. Het was druk. Op de Dam was een bergingsbedrijf bezig, samen met politie en boa’s, het plein met auto’s leeg te slepen. Even verder, rondom de Lange Jan, werden dranghekken geplaatst, het Abdij was verboden gebied.

De Markt was ondertussen het decor van ‘gastvrijheid’, dat wil zeggen: ‘genodigden’. Glimmende, peperdure bolides meldden zich in rij voor de rode loper van het stadhuis om de ‘aller-voornaamsten’ af te zetten.

Dit alles om diegenen te ‘lauweren’ die zich verdienstelijk hebben gemaakt voor de vier vrijheden van president Roosevelt. “Hoe word je ‘voornaam’?”, vroeg mijn zoon, terwijl hij zich vergaapte aan een Bentley. “Wanneer je je niet verheven voelt boven anderen, maar je juist inzet voor de behoeften van anderen”, probeerde ik. “Althans, ik denk dat Roosevelt het zo bedoeld heeft.”

De medewerkers van de taalschool, die jonge kinderen taal leren zodat ze vrij kunnen spreken binnen een cultuur en omgeving die zij (nog) niet kennen. Of de man uit de Breeweg die zich inzet voor de ‘vervolgde Christenen’ uit Jemen. De mevrouw van de Kinderdijk, die een tehuis in Sri Lanka onderhoudt om daar kinderen te vrijwaren van gebrek. En natuurlijk de verplegers van Amarijn, die elke ochtend naast een bed staan om te verzorgen en te troosten.

Dat zijn de voorname, ‘stille Laureaten’ van Middelburg. Voor hen geen gratis parkeerplaats of rode loper voor het stadhuis.

Ach ja, wat geeft het, er is werk aan de winkel.

Hans Notebaart

Stegenman bij Stegentochten Middelburg